"მე ვგმობ ტერორიზმს, მაგრამ მე არ ვარ "შარლი" - კვირის პალიტრა

"მე ვგმობ ტერორიზმს, მაგრამ მე არ ვარ "შარლი"

ბიზნესმენ ლევან ვასაძის განცხადებებს საზოგადოებაში ყოველთვის დიდი გამოხმაურება მოჰყვება ხოლმე. გამონაკლისი არც ეს ინტერვიუ იქნება, რადგან ბიზნესმენი სხვადასხვა საჭირბოროტო თემაზე საკმაოდ მწვავე განცხადებებს აკეთებს. საუბარი რა თქმა უნდა პარიზის ტრაგედიით დავიწყეთ:

- ბუნებრივია, ნებისმიერი სახის ტერორიზმი მიუღებელი და ამაზრზენია. მას გამართლება არა აქვს. თუმცა, ჩემთვის ჟურნალი "შარლი ებდო" და მისი სარედაქციო პოლიტიკაც მიუღებელია, რადგან ის რელიგიის შეურაცხყოფისა და მორწმუნეთა რელიგიური გრძნობების ჩაგვრისკენაა მიმართული. ამიტომ მე ვგმობ ტერორიზმს, მაგრამ მე არ ვარ "შარლი".

სხვათა შორის, ეს ჟურნალი თავისივე დეკლარირებულ სტანდარტებს არღვევს ე. წ. „Liberte de Crayon”, ანუ „ფანქრის თავისუფლებას. კონკრეტულ მაგალითს მოგიყვანთ: საზოგადოებამ არ იცის, რომ 2008 წლის ივლისში ამ ჟურნალიდან კარიკატურისტი მორის სინე გაათავისუფლეს. მან ნიკოლა სარკოზის ვაჟისა და მის საცოლის დაგეგმილ ქორწინებაზე კარიკატურა დახატა. სარკოზიმ ჟურნალის მთავარ რედაქტორს, ფილიპ ვალს, მორის სინეს სამსახურიდან გათავისუფლება პირადად მოსთხოვა. სარკოზისვაჟის საცოლე იუდეველი იყო და კარიკატურისტს ანტისემიტიზმი დააბრალეს. მოკლედ, კარიკატურისტი დაითხოვეს, ფილიპ ვალი კი, რომელმაც სარკოზის ანტიდემოკრატიული და ანტილიბერალური დაკვეთა შეასრულა, რამდენიმე თვეში საფრანგეთის ერთ-ერთ უდიდეს სახელმწიფო რადიო "ფრანს ინტერში" გენერალურ დირექტორად დაინიშნა. საინტერესოა, ასეთ შემთხვევაში, სად იწყება და სად მთავრდება ლიბერალებისთვის თავისუფლების გამოხატვის ხელშეუხებლობა?

- თქვენ საიდან გაქვთ ეს ინფორმაცია?

- ერთ-ერთი ცნობილი ფრანგი დამოუკიდებელი პოლიტიკური ანალიტიკოსი და საზოგადო მოღვაწე ფაბრის სორლანი ჩემი მეგობარია. მას რამდენიმე დღის წინ ვესაუბრე. ასევე, პირდაპირ ფრანგული დამოუკიდებელი წყაროებიდან ვცადე არსებულ ვითარებაში გარკვევა. მივესალმები, რომ საქართველოს პატრიარქმა, ასევე ქვეყნის პირველმა პირებმა, პარიზის ტერაქტი დაგმეს. ისიც მესმის, რომ ირაკლი ღარიბაშვილისთვის პარიზის სოლიდარობის მარშში მონაწილეობა პოლიტიკური მეინსტრიმი იყო. თუმცა, მინდა მივმართო იმ არასამთავრობო ორგანიზაციების, მედიის ნაწილისა და ქართული ლიბერალური ფრთის წარმომადგენლებს, რომლებიც ლოყებს იხოკავენ, მე ვარ შარლიო. ნახონ, რა კარიკატურებს აქვეყნებს ეს ჟურნალი ქრისტიანებსა და მაჰმადიანებზე და ამის შემდეგ მიპასუხონ, მაინც შარლი არიან? მაშინ ისიც მინდა ვკითხო, ღმერთმა დამიფაროს, მე, ლევან ვასაძეს, ერთი მსგავსი კარიკატურა კათოლიკეებზე ან მაჰმადიანებზე რომ დამეხატა, ხომ არ ამოხტებოდნენ შარვლებიდან იმ ადამიანების რელიგიური უფლებების დასაცავად, რომელთაც ეს ჟურნალი უსასტიკესად დასცინის და შეურაცხყოფს? სიტყვის თავისუფლება რელიგიების შეურაცხყოფასა და განადგურებას არ ნიშნავს. ჩვენ ყველანი სიტყვით ვიბრძვით, მათ შორის, მეც და არა მგონია, ის ნაკლებად ქმედითი ინსტრუმენტი იყოს, ვიდრე იარაღი. რა თქმა უნდა, ვგმობთ ტერორიზმს, მაგრამ ამავე დროს ორმაგი სტანდარტები სრულიად მიუღებელია.

როგორც გითხარით, ფრანგულ წყაროებთან კონსულტაციის შემდეგ დავინტერესდი, პარიზში რა და როგორ მოხდა სინამდვილეში. შორს ვარ შავრაზმული და რეტროგრადული აზრებისგან, თითქოს მსგავს ტერაქტებს თავად სპეცსამსახურები აწყობენ. თუმცა, ისტორიული ფაქტია - სპეცსამსახურებს დროდადრო ექსტრემისტების "მიშვება" შეუძლიათ რაღაცის გასაკეთებლად, რაც მოგვიანებით პოლიტიკაზე უდიდეს გავლენას მოახდენს. ეს მათ პოლიტიკოსებითა და ხალხით მანიპულირების შესაძლებლობას აძლევს.

- მიგაჩნიათ, რომ სპეცსამსახურებმა პარიზის ტერაქტშიც ტერორისტები "მიუშვეს"?

- არ მიმაჩნია, თუმცა, კითხვები მიჩნდება. ჩემთვის ცხადია, რომ ისეთი ძლიერი ქვეყნის სპეცსამსახურებს, როგორიცაა საფრანგეთი, აღრიცხვაზე ჰყავთ აყვანილი მსგავსი სახიფათო პოტენციალის მქონე საკუთარი მოქალაქეები. სხვათა შორის, ისიც კარგად ვიცით, როგორ შეიცვალა მსოფლიო 2001 წლის 11 სექტემბრის ტერაქტების შემდეგ. ისევ ჩვენს ლიბერალებს დავუბრუნდები - 12 კაცის სიკვდილი უდიდესი ტრაგედიაა, ისევე როგორც 3000-ზე მეტი კაცის დაღუპვა 11 სექტემბრის ტერაქტების დროს, მაგრამ მოგვიანებით, ამერიკელების სამხედრო ოკუპაციის შედეგად, ერაყში მილიონამდე ადამიანი მოკლეს და უმრავლესობა მშვიდობიანი მოსახლე იყო. არ მახსენდება, რაღაც, ქართველ ლიბერალებს განეცხადებინოთ, მე ერაყელი ვარო. ყველამ ვიცით, რომ ჰუსეინს ქიმიური და მასობრივი განადგურების იარაღის ქონა დაბრალდა, თუმცა, დიდი სურვილის მიუხედავად, ერაყში მსგავსი ვერაფერი იპოვეს. კითხვას ვსვამ: რისთვის ჩახოცეს მილიონამდე ადამიანი ერაყში? რატომ არ გვეცოდება ისინი, ისევე, როგორც პარიზსა და ნიუ-იორკში დახოცილები? მხოლოდ იმიტომ, რომ ერაყში არაბი მაჰმადიანები ცხოვრობენ? თუ მათ მეორეხარისხოვან ხალხად თვლის ვინმე?

- ალბათ, არ უნდა დავივიწყოთ, თავად ტირანი სადამ ჰუსეინი როგორ ეპყრობოდა საკუთარ ხალხს.

- და ამიტომ უნდა დაგვეხოცა მილიონამდე მისი მოქალაქე? ეს რა ლოგიკაა? რა თქმა უნდა, სადამ ჰუსეინის ჩათვლით, არც ერთი ტირანის გამართლება არ შეიძლება, მაგრამ... შესაძლოა, მიამიტი ვარ და მეჩვენება, რომ ერაყის ოკუპაცია მისი ნავთობით მდიდარი საბადოების გამო მოხდა. დიახ, ჰუსეინი არღვევდა ადამიანების უფლებებს, ისევე როგორც სააკაშვილი საქართველოში, მაგრამ განა ეს ამართლებს უცხო სახელმწიფოს ჯარის მიერ ქვეყნის ოკუპაციას და ხალხის გაწყვეტას? ჩვენი ჯარი, როგორც ვასალური სახელმწიფოს წარმომადგენელი, ამ ომში მოანწილეობდა,ახლა კი ავღანეთში იბრძვის. გამეცით პასუხი: ვის ომში იბრძვიან ქართველები ავღანეთში და ადრე ერაყში?

- ალბათ პასუხი ასეთია - ჩვენ ცივილიზებული დასავლეთის გვერდით ვართ ანტიტერორისტულ კოალიციაში, ასევე გვინდა ნატოში შესვლა, რაშიც ამ მისიებში მონაწილოეობა დაგვეხმარება.

- რა მაგარი ცივილიზებულობაა ამდენი ხალხის ხოცვა, არა?! ეს იგივე ცივილიზაცია ხომ არაა, ფაშიზმიც და კომუნიზმიც რომ შვა თავის წიაღში და მერე რევოლუციებითა და ომებით აღმოსავლეთს ძალით რომ მოახვია ის თავს და მერე ათობით მილიონი სიცოცხლე რომ შეიწირა?! ქვეყანას უსამართლობაში მონაწილეობა კარგს არაფერ მოუტანს. შეიძლება ბოროტებაზე გადიოდეს სიკეთისკენ მიმავალი გზა?

- თქვენ ზემოთ ბრძანეთ, რომ პარიზის ტერაქტის გარშემო კითხვები გაქვთ.

- რატომ იყო პარიზის ქუჩები იმ დილით ცარიელი, როცა ჩვეულებისამებრ საცობებითაა ხოლმე გადაჭედილი? თავდასხმამდე რამდენიმე დღით ადრე შსს-მ რატომ მოუხსნა ძირითადი დაცვა რედაქციას? რატომ იყვნენ ტერორისტები იმდენად მიამიტები, რომ მანქანაში თავისი აიდი-ბარათი დატოვეს, რომლის მიხედვითაც მოხერხდა მათი "ალ-ქაიდასთან" იდენტიფიცირება? ხომ არ ჰგავს ეს იმ შემთხვევას, როცა 11 სექტემბრის ტერაქტის შემდეგ ამერიკის ძალოვანებმა განაცხადეს, რომ თვითმფრინავში მჯდომი ერთ-ერთი ტერორისტის აიდი-ბარათი არ დაიწვა იმ ინფერნოში და შეძლეს მისი სახელის ამოკითხვა, რამაც საშუალება მისცათ ტერორისტების "ალ-ქაიდასთან" იდენტიფიცირებისა?! ავტომანქანა, რომელიც ჩანს პარიზის მე-11 დისტრიქტში განლაგებულ ჟურნალის რედაქციასთან (ოფიციალური ვერსიით, ამ ავტომანქანით დატოვეს ტერორისტებმა ტრაგედიის ადგილი), 11 წუთის შემდეგ იპოვეს პარიზის მე-19 დისტრიქტში. როგორც პარიზელებმა მითხრეს, ფიზიკურად შეუძლებელია დღის ამ პერიოდში ტერაქტის ადგილიდან იმ უბანში, სადაც ავტომანქანა იპოვეს, 11 წუთში მისვლა.

ტერაქტში ბრალდებულ ძმებს თავიდან მისამართი აერიათ - ჯერ იმ ქუჩის 8 ნომერში მივიდნენ და იკითხეს, ეს არის "შარლი ებდოს" რედაქციაო? არა, 10 ნომერშიაო, უპასუხეს. როგორ წარმოგიდგენიათ ტერორისტები, რომლებიც როცა ტერაქტს გეგმავენ, წინასწარ არა აქვთ ინფორმაცია და ადგილზე იწყებენ მისამართის გარკვევას? როგორ მოხდა ტერორისტების ლიკვიდაცია, რატომ გადაერთო მთელი მედია ყურადღება ქაშერისუპერმარკეტის ტრაგედიაზე, მას შემდეგ რაც გვითხრეს რომ შარლის ტერორისტებს მძევლები ყავდათ და როდესაც ამ თემას ორიოდე დღის მერე დაუბრუნდენ, რატომ გვითხრეს რომ უბრალოდ დახოცეს ისინი? რატომ ვერ მოხერხდა მათი ცოცხლად აყვანა, რომ შემდეგ ისინი სამართალდამცველებს დაეკითხათ? რატომ მივიდა ფრანსუა ოლანდი ტერაქტის ადგილზე 53 წუთში, ეს რა სიმამაცეა ასეთი, სადაა პრეზიდენტის დაცვის პროტოკოლის სტანდარტები, კრიმინალისტების, კინოლოგებისა და ანტიტერორისტული დანაყოფების მუშაობა, ადგილის უსაფრთხოების შემოწმება ამხელა სახელმწიფოს 1-ლი პირისათვის, რომელსაც როგორც მინიმუმ რამოდენიმე საათი სჭირდება ხოლმე? გარდა ამისა, საფრანგეთში საინტერესო დროცაა: ფრანგები პოლიტიკური ელიტით ტოტალურად იმედგაცრუებული იყვნენ. სარკოზი პოლიტიკიდან შერცხვენილი და დამარცხებული წავიდა, ოლანდი შეძულდა საზოგადოებას. ხალხი ხვდებოდა, რომ მემარცხენეებად და მემარჯვენებად დაყოფა, პარტიების დაპირისპირება ლიბერალურ რეპრეზენტატიულ დემოკრატიაში ძალიან პირობითია. თუმცა, ამ ტერაქტებმა ფრანგი ხალხი გააერთიანა, მილიონობით ადამიანი დაუყენა გვერდით იმ პოლიტელიტას, რომლითაც იმედგაცრუებული იყვნენ. ვიყენებ ჩემს დემოკრატიულ უფლებას და ვსვამ ზემოხსენებულ კითხვებს, თან ისე, რომ არავის ვდებ ბრალს...

მთავარი კი მაინც ის არის, რომ მიუღებელია ადამიანის შეურაცხყოფა მათი რელიგიური კუთვნილებისა თუ ეთნიკური წარმომავლობის მიუხედავად.

ეხლა მიდის გაუთავებელი ტვინის ჭყლეტა იმის თაობაზე, თუ როგორ უნდა გაივლოს ეს ხაზები იუმორსა და შეურაცხყოფას, ნორმალურობასა და ექსტრემიზმს, თავისულებასა და დიქტატურას შორის. ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, თითქოს კაცობრიობა გასული საუკუნის 80-იან წლებში დაიბადა და ეხლა ცდილობს ე.წ. პოლიტკორექტულობის საკანონმდებლო ჩარჩოების დადგენას, ვიღაც შუშისთვალებიანი ვამპირებისა და მათი ტლიკინა ჟურნალისტების ხელმძღვანელობით. მაგრამ მათ მგონი ავიწყდებათ, რომ ნამუსსა და წესიერებას კანონმდებლობა ვერასოდეს ჩაგვინაცვლებს. ჩვენი უბედურებაც ის არის, რომ გლობალისტებმა გადაწყვიტეს, კანონმდებლობის ოჯახის ზნეობის სივრცეებში გადმოტანა. სახელმწიფოსსაქმეზნეობის რეგულირება არ არის. ამას ცდილობენ და იქცევიან ისე, როგორც ხარი ფაიფურის მაღაზიაში - გარშემო ყველაფერს ამსხვრევენ. ამას კარგი არაფერი მოჰყვება.

დავანებოთ თავი საფრანგეთს და ვისაუბროთ საქართველოზე.

სამი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც თქვენს გაზეთს ინტერვიუ მივეცი. ბევრი რამ შეიცვალა, მაგალითად, სააკაშვილი ძებნილია, როგორც იმსახურებს, მაგრამ ეს საკმარისი არ არის...

- თუმცა, სააკაშვილმა განაცხადა, რომ საქართველოში არჩევნებამდე დაბრუნდება...

- იმედია, დაბრუნდება და ჩაჯდება ციხეში.ზემოთ ვთქვი, რომ ქვეყანაში ბევრი რამ შეიცვალა, მაგრამ საქართველო მაინც უმძიმესი საგარეო და საშინაო გამოწვევების წინაშე დგას. შეწყდა ტერორი, მაგრამ გრძელდება საბოტაჟი, ქვეყნის მმართველობა დანაწევრებულია და რაც მთავარია, საქართველოს არ გააჩნია წმიდათაწმიდა, საძირკველთა საძირკველი, ანუ განვითარების იდეოლოგია. იგი ჩანაცვლებულია საგარეო პოლიტიკის ერთ-ერთი პოსტულატით, რომლესაც ეწოდება ე.წ. ევროპული კურსი და ეს მიეწოდება ჩვენს მოსახლეობას როგორც ყველა მისი სატკივარისა და პრობლემის ავტომატური პანაცეა, რაც არასწორია. ყველა ნამდვილ სახელმწიფოს უნდა ჰქონდეს გააზრებული და ჩამოყალიბებული იდეოლოგია, რომელიც მოიცავს მის სოციალურ, დემოგრაფიულ, გეოგრაფიულ, ეკონომიკურ და გეოპოლიტიკურ ასპექტებს. მის ვექტორს უნდა ექვემდებარებოდეს ქვეყანაში ყველაფერი, პარტიების კინკლაობის ჩათვლით. მხოლოდ ევროინტეგრაცია ვერ იქნება ქვეყნის იდეოლოგია, რადგან ის საგარეო პოლიტიკური სტრატეგიის ერთ-ერთი თეზისია. ნამდვილი იდეოლოგია ქვეყნის ნამდვილი პრობლემების კონკრეტულ გადაწყვეტაზე უნდა იყოს ორიენტირებული, უნდა ჰქონდეს მკაფიო მიზანი ქვეყნის პრიორიტეტებზე დაყრდნობით. ის არ შეიძლება იყოს რომელიმე პარტიის პროგრამა, ის უნდა იყოს საერთო სახალხო მიზნების გამომხატველი, ქვეყნის კულტურასა და ისტორიაზე დაყრდნობილი, 50, 100 წლის ჰორიზონტზე გათვლილი.

იდეოლოგია თავდაცვისათვის სახელმწიფოს უფრო სჭირდება, ვიდრე ჯარიც კი, თუმცა ეს მეორეც აუცილებელია ჩვენი ქვეყნისათვის - არა მცირე და საკონტრაქტო, რომელიც მილს კარგად დაიცავს, არამედ საკონტრაქტოსთან ერთად მთელს საზოგადოებაში, ყველა რეგიონში ინტეგრირებული, რეზერვირებული და მუდამ მზა ოკუპანტებთან საბრძოლველად. ჩვენს რეგიონში სხვანაირად ცხოვრება შეუძლებელია. ამაზე მე ალბათ ცალკე წერილს დავწერ, როგორც ყოველთვის სპეციალისტებთან კონსულტაციების შემდეგ.

სამწუხაროდ, ჩვენთან სახელმწიფოებრივი ეროვნული იდეოლოგია ჩამოუყალიბებელია და ამას რამდენიმე მიზეზი აქვს. დავიწყოთ პოლიტიკით და ვაღიაროთ, რომ თანამედროვე საქართველოში ხელისუფლების ექვსი შტო გვაქვს: სამი ფორმალური და სამი - არაფორმალური. ფორმალური შტოებია: პარლამენტი, სასამართლო და მთავრობა, არაფორმალური კი - ზოგიერთი დასავლური ქვეყნის საელჩო, უცხოეთიდან დაფინანსებული არასამთავრობო სექტორი და მათი იდეოლოგიური კონტროლისქვეშ მყოფი ქართული ტელევიზიები. საქართველოში ხელისუფლების არაფორმალური შტო უფრო ძლიერია, რადგან ფორმალურს კარნახობს, რა და როგორ აკეთოს. ასეთ პირობებში ძნელია ვისაუბროთ ეროვნული, სახელმწიფოებრივი იდეოლოგიის ჩამოყალიბებაზე, რომაც მისთვის აუცილებელი სხვა ასპექტები, როგორებიცაა იდეოლოგიის შემუშავებისათვის აუცილებელი ინსტიტუციონალური და საკადრო რესურსები, რომლებიც ასევე არ გვაქვს წერიგში, მოგვარებულიც რომ გვქონდეს.

ნახსენები ხელისუფლების ექვსი შტოდან, ჩემი აზრით, ამჟამად ქართველი ხალხის ინტერესებს ასე, თუ ისე მხოლოდ ერთი გამოხატავს - მთავრობა. გვყავს ახალგაზრდა, ქმედითი პრემიერი, ასევე გამოვყოფდი რამდენიმე მინისტრს - სერგეენკოს, კვირიკაშვილსა და ხადურს, თუმცა არ მიყვარს მოხელეების ქება, არასოდეს იცი როგორ ინანებ მომავალში. მაგრამ რას გახდება მხოლოდ ერთი ღარიბაშვილი დანარჩენ ხუთ შტოსთან?

- კონკრეტულად, რა პრეტენზიები გაქვთ თქვენ მიერ ჩამოთვლილ ხუთ შტოსთან?

- ქვეყანას ბევრი პრობლემა აქვს, მაგრამ გამოვყოფდი 9 ძირითადს: ტერიტორიული მთლიანობა, რეგიონული დაცლა-გაპარტახება, საქართველოს ასიმეტრიული ურბანიზაცია, ამის შედეგად სიღარიბე, დემოგრაფიული ზამთარი, ტოტალური ნარკომანია, კაზინოები, ბეთინგი და გემბლინგი, განათლებისა და მეცნიერების გაუმართავი სისტემა, სააკაშვილის მმართველობიდან შემორჩენილი ტოტალური უსამართლობისა და დაუსჯელობის დამთრგუნველი განცდა მოსახლეობაში.

ეს ხუთი შტო, მთავრობის გამოკლებით, არა თუ არაფერს არ აკეთებს ამ პრობლემების მოსაგვარებლად, არამედ ხშირად ინტენსიურად იღწვის მათ გასაღრმავებლადაც. მოდით ვნახოთ კონკრეტული მაგალითები. მაგალითად, ტერიტორიული მთლიანობის პრობლემასთან დაკავშირებით საჭიროა რუსეთთან პირდაპირი დიალოგი დეოკუპაციის გზებზე და ასევე თავდაცვისუნარიანობის გაზრდა. ქვეყნის რეგიონული დაცლის საწინააღდმეგოდ საჭიროა ხალხის წახალისება რეგიონებში დასაბრუნებად. ასიმეტრიული ურბანიზაციის დასამარცხებლად საჭიროა ახალი დეველოპმენტის მკვეთრი შეზღუდვა თბილისში და მისი რეგიონულ ცენტრებში გადატანა. სიღარიბის დასაძლევად საჭიროა ადგილობრივი წარმოების წახალისება და იმპორტისგან მაქსიმალურად დაცვა. დემოგრაფიული ზამთრის გამოსასწორებლად აუცილებელია აბორტთან დაკავშირებული რეგულაციების გამკაცრება და იმ ოჯახების დახმარება, ვისაც შვილების ყოლა სურთ. ნარკომანიასთან საბრძოლველად საჭიროა პრევენციული ღონისძიებები და მკურნალობა. კაზინოები, ბეთინგი და გემბლინგი კი საქართველოში უნდა აიკრძალოს. ასევე, სახელმწიფომ უნდა განახორციელოს და დააფინანსოს მეგაპროექტები განათლების სფეროში.

სამართლიანობის აღდგენის აუცილებლობაზე მე მთელი სტატია დავწერე თქვენს გაზეთში, და აქ ამაზე აღარ შევჩერდები. ძალიან გამახარა პრემიერის განცხადებამ, რომ ის თებერვალში წარმოადგენს სისტემურ გეგმას სამართლიანობის აღდგენის მეთოდიკაზე და ინტერესით ველოდები მის დეტალებს. გამოდის ამავე არასამთავრობი სექტორის პირმშო, სახალხო დამცველი უჩა ნანუაშვილი და იმის მაგივრად, რომ 330 ათასი უსამართლოდ დაჩაგრული ადამიანისა და 10 ათასი გაწეწილი ბიზნესის ხელებდაკაპიწებული დამცველი იყოს, რაღაც სისულელეებს იძახის - საქართველოში ეთნიკურ და რელიგიურ უმცირესობებს ჩაგრავენო. ეტყობა ეს ადამიანი არასწორად უცქერს საქართველოს. შე კაი კაცო, ეგ რომ მართლა ასე იყოს, შენ ვინ აგირჩევდა ასეთ ქსენოფობიურ ქვეყანაში სახალხო დამცველად?

კიდევ ბევრი მსგავსი მაგალითის მოყვანა შემიძლია, მაგრამ ვფიქრობ საკმარისია: იმის მაგივრად, რომ ამ პრობლემების აღმოსაფხვრელად რაიმე გაკეთდეს, ნახსენები ხუთივე შტო, განსაკუთრებით კი არაფორმალური ხელისუფლების სამივე სექტორი პირდაპირ აღვივებს ამ პრობლემებს.

- და მაინც, შეგიძლიათ კონკრეტული მაგალითის მოყვანა?

- მაგალითად, არაფორმალური შტოები, მათ შორის ტელევიზიები, არასამთავრობოები და ჩემი აზრით ზოგიერთი უცხოური საელჩო, პოლიტიკოსებს შეძლებისდაგვარად, პრაქტიკულად უკრძალავენ რუსეთთან პირდაპირ დიალოგს. ქვეყნისათვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი დეურბანიზაციის საწინააღმდეგოდ დასცინიან ყველაფერ სოფლურს, ამტკიცებენ, რომ ყველაფერი სოფლური, ქართული, ტრადიციული არის ქაჯური, ხოლო გარყვნილება და ანტიოჯახური, უზნეო, ფსევდო–ქალაქური ცხოვრებაა კარგი, მოდური და თანამედროვე. ასიმეტრიული ურბანიზაციის პრობლემას კი საერთოდ არ აღიარებენ. "სინგაპურიზაცია" არ არის შემთხვევითი ტერმინი, ამ ქვეყანას არც ერთი სოფელი არა აქვს. ეკონომიკას რაც შეეხება, მადლობა ღმერთს, რომ სოციალიზმს თავის დავაღწიეთ და კერძო საკუთრება და საბაზრო ეკონომიკა შემოვიდა და ღმერთმა დაგვიფაროს, საბჭოთა კავშირის ნოსტალგია გვქონდეს. თუმცა, ფაქტია, საბჭოთა მმართველობის 70-წლიან პერიოდში საქართველოში დაახლოებით 15 ათასი საწარმო აშენდა, პოსტსაბჭოთა 25-წლიან მმართველობისას კი დასავლეთის დახმარებით თითქმის არც ერთი დიდი საწარმო არ ამუშავებულა. სამაგიეროდ, მოხდა დამღუპველი საბაჟო ლიბერალიზაცია, ჩატარდა ყაჩაღური პრივატიზაცია. სააკაშვილი რომ მოვიდა ხელისუფლებაში, ქვეყნის ჯამური (სახელმწიფო პლიუს კორპორატიული) საგარეო ვალი ერთი მილიარდი დოლარი იყო, ახლა კი 13 მილიარდია. დემოგრაფიას რაც შეეხება, არაფორმალური სექტორი აბორტებისა და კონტრაცეპტული საშუალებების პროპაგანდას ეწევა, ყველაფერს აკეთებს, რომ საქართველოში მეტი აბორტი გაკეთდეს, მივიღეთ ანტიდისკრიმინაციული კანონი...

- როდესაც ლაპარაკია კანონებზე, რა შუაშია არაფორმალური სექტორი? კანონებს ხომ პარლამენტი იღებს?

- არაფორმალური სექტორის მიწოდებით, მოწონებითა და ნებართვით მიიღეს მსგავსი კანონები. მაგალითად, ანტიდისკრიმინაციული კანონი გვიკრძალავს, უზნეობას უზნეობა ვუწოდოთ და გვემუქრება ამის სანაცვლოდ ციხეში ჩასმითა და ჩვენი საქმის ლიკვიდაციით - ამაზე მეტი სიტყვის თავისუფლებისა და დემოკრატიის შეზღუდვა რა გინდათ? იგი პირდაპირ უთხრის ძირს ჩვენი სახელმწიფოს ძლიერების მთავარ უჯრედს - ოჯახს და აკეთებს ამას ოკულტისტური ძალების მიერ დასავლეთში დამახინჯებული ე.წ. "ადამიანის უფლებების" დაცვის დროშით.  რაც შეეხება ნარკომანიას, სააკაშვილი მსოფლიოში პროცენტულად ერთერთი ყველაზე ნარკომანიზებული მოსახლეობის მმართველი იყო, მაგრამ მისი აღმოფხვრა არ დაუსახავს პრიორიტეტად, საერთოდ თავისი 9 წლიანი მმართველობის პერიოდში სიტყვა ნარკომანია არ უხსენებია. მეტიც, ახლა გამოდიან და მსუბუქი ნარკოტიკების დეკრიმინალიზაციას ითხოვენ... კიდევ რომელი ერთი მაგალითი მოგიყვანოთ?

საერთოდ, მაგ იდეოლოგიის ადეპტებს მე ჭინკებად მოვიხსენიებ. შეიძლება არ იყოს ეს ძალიან ქრისტიანული ჩემი მხრიდან, მაგრამ როდესაც საქართველოს კულტურისა და წესიერების საფუძვლების განადგურებას ცდილობენ, ჩემი აზრით ისინი ამ ნახევრად იუმორისტულ ეპითეტს მაინც იმსახურებენ, თუ მეტს არა.

- ალბათ, ყველას ერთ ქვაბში მოხარშვა არ შეიძლება. მაგალითად, მსუბუქი ნარკოტიკების დეკრიმინილიზაცია არასამთავრობო სექტორისა და საზოგადოებრივი ჯგუფების მხოლოდ მცირე ნაწილის ინიციატივა იყო.

- გასაგებია, რომ "დასავლური" არასამთავრობო სექტორი ყველა საკითხზე ერთიანი ფრონტით არ გამოდის, მაგრამ ეს ზიარჭურჭლით შეერთებული ერთი სექტაა. რაც შეეხება აზარტულ თამაშებს, არასამთავრობო ორგანიზაცია "ეროვნულ-რელიგიურმა ინსტიტუტმა" შარშან პარლამენტში შეიტანა კანონპროექტი აზარტული თამაშების რეკლამის აკრძალვის შესახებ. პირველი მოსმენით კანონპროექტს 77-მა დეპუტატმა დაუჭირა მხარი და 12 წინააღმდეგი იყო, მეორე მოსმენით კი 45 დეპუტატი გამოვიდა წინააღმდეგი, 44 კი მომხრე და ჩააგდეს კანონპროექტი. როგორც ჩანს, გარკვეულმა ძალებმა დეპუტატებზე გავლენა მოახდინეს. ვინ ვარ მე, რომელიმე დეპუტატი დავადანაშაულო იმაში, რომ ის პარლამენტში გამდიდრებისთვის არის, მაგრამ ფაქტია, ასე მოხდა... ასეთ დამოკიდებულებას აზარტული თამაშებისადმი 7000 სამუშაო ადგილითა და ბიუჯეტში შენატანებით ამართლებენ. ბევრჯერ მითქვამს - მთელი კახეთი ყმუის, რადგან არაერთხელ მოხდა - სანამ მამა ყანაში მუშაობდა, შვილმა ოთახიდან გამოუსვლელად სახლი წააგო. ამიტომაც ეს სექტორი მოსასპობია, არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ამორალურია, არამედ იმიტომაც, რომ არ ქმნის დოვლათს და გაჭირვებულ ხალხს ძარცვავს. იმ ფულით ვინმე ერთ-ორ ლამაზ სასტუმროს რომ ააშენებს, ეს არ ნიშნავს, რომ ქვეყანა აშენდება.

განათლებასა და მეცნიერებაზეც მინდა ვთქვა ორიოდე სიტყვა - სააკაშვილი პირდაპირ ხელმძღვანელობდა სამეცნიერო ინსტიტუტების განადგურებას, თავის მომხრეებს კი უფლებას აძლევდა ხელში ჩაეგდოთ მათი ნარჩენები და იქ ახალგაზრდებისათვის შეეთავაზებინათ, ცინიკური, ანტისახელმწიფოებრივი, ანტიოჯახური და რა თქმა უნდა, ანტიქრისტიანული გარემო. ეს მემკვიდრეობა მნიშვნელოვან წილად დღესაც ხელუხლებელია, და მის ნიჰილისტურ, დესტრუქციულ და შხამიან ნაყოფს ჩვენი ქვეყანა წლების მანძილზე მოიმკის, თუ რამე არ შევცვალეთ ამ ტოქსიკურ დაწესებულებებში. ერთადერთი რისი იმედი მაქვს, არის ჩვენი ახალგაზრდობა, მან კომუნისტურ პროპაგანდას გაუძლო და გადახარშა და დარწმუნებული ვარ, რომ მის სიკარგესვე შემოაკვდება კომუნისტების მონათესავე ჭინკების იდეოლოგიაც.

- ისევ ყველას ერთ ქვაბში ხომ არ ხარშავთ? ნუთუ მიიჩნევთ, რომ არასამთავრობო სექტორს არ ჰქონია დადებითი ინიციატივები ან იმავე პარლამენტს ქვეყანაში არსებულ პრობლემებზე არ უმსჯელია და ნორმალური კანონი არ მიუღია?

- ვნახოთ, რას მიიჩნევს პარლამენტი პრობლემად. ეს არის ბუსუსებიანი პრეზერვატივების თემა, ჩოხაზე ხანჯლის ტარება-არტარება, ჰიმნის დროს ქუდის მოხდა-არმოხდა, რელიგიური კონფესიების დაფინანსება, მამათმავლებისთვის სისხლის დონორიზაციის უფლების მინიჭება, ოჯახური ძალადობა, მოსმენების ღილაკები და ა.შ. საქართველოს სამკვდრო-სასიცოცხლო პრობლემატიკის იგნორირება ხდება. "შემოაგდებენ" ერთ თემას და შემდეგ კვირაობითა და თვეობით გრძე¬ლდება დისკუსიები. ცნობისთვის გეტყვით: 2012 წლის 21 ოქტომბრიდან 2013 წლის 21 ოქტომბრამდე მხოლოდ 54 დეპუტატმა ისარგებლა საკანონმდებლო ინიციატივის წარდგენის უფლებით. სხვათა შორის, მათ თავში არ იბადება კანონპროექტები - დავალებას არასამთავრობო სექტორიდან და უცხოეთიდან იღებენ.

- კერძოდ?

- არასამთავრობო სექტორის წარმომადგენლებისა და მათი კონსულტანტების მეშვეობით იღებენ დავალებებს. აქვე გეტყვით, რომ ამავე პერიოდში 28 დეპუტატს საერთოდ არ უსარგებლია სიტყვით გამოსვლის უფლებით. ნახსენებ პერიოდში მათ 620 კანონპროექტზე იმსჯელეს და 375 მიიღეს, მაგრამ იქიდან დიდი ნაწილი არის ხელისუფლების გადანაწილება–გადმონაწილებაზე და ჩვეულებრივ გოგიას ან ქეთოს არაფერში არგიათ. მიუღებელია, რომ ღატაკ ქვეყანაში ასეთი საკითხების განხილვაში იხარჯება ამდენი დრო და რესურსები. თუმცა, სამწუხაროდ, დღის წესრიგს ჩვენ არ ვადგენთ. არაფორმალური სექტორი გვიდგენს დღის წესრიგს და დროს გვახარჯვინებს.

- პრობლემები რომ მოგვარდეს, ეფექტური მართვაა საჭირო. ისიც არასამთავრობო სექტორის ბრალია, რომ კადრების ოპტიმალურად შერჩევაში სერიოზული ხარვეზებია და რეგიონებში ელემენტალური პრობლემები არ გვარდება?

- ეს ობიექტური პრობლემაა. მაგალითად, ამას წინად გუდაურში ვიყავი, რომელიც ქვეყნის ერთ-ერთი მთავარი ტურისტული ობიექტია, და ეს მაგალითი მომყავს, როგორც ბიზნესმენსა და ინვესტორს, რომელსაც აინტერესებს, რა ხდება ეკონომიკისათვის ასეთ საკვანძო პროექტებში. მოგახსენებთ, რომ ასეთი ცუდად დატკეპნილ–დამუშავებული სათხილამურო ტრასები საბჭოთა კავშირის დროსაც არ მახსოვს. ეს კი პირდაპირი მავნებლობაა ეკონომიკისათვის, ჩვენ გლობალურ კონკურენციაში ვართ ყველა მსგავს კურორტთან და ასეთი რამის მნახველი ტურისტიც აღარ ჩამოვა და კიდევ ბევრს ეტყვის, იქ არ წახვიდეთო. როდესაც ასეთი ცუდი მენეჯმენტის მიზეზებით დავინტერესდით, იქაურმა ბიუროკრატებმა გვიპასუხეს, ტრაქტორისტების გვეშინია, ბუნტს მოგვიწყობენ, ამიტომაც ვერ ვაძალებთ მუშაობასო. ეს ხომ, როგორც მინიმუმ საბოტაჟია, რომელიც ქვეყანას ათასობით ტურისტსა და მილიონობით ლარს აკარგვინებს?! რა ქნას ამ ერთმა ენერგიულმა ირაკლი ღარიბაშვილმა? ყველას სდიოს? ჩემი აზრით, უპრიანი იქნება, თუ სახელმწიფო ცალკე ადმინისტრაციულ სასჯელს შემოიღებს მოხელეებისთვის “დანაშაულებრივი უმოქმედობისთვის” და დააწყვილებს მას ასე პოპულარულ პრემიებთან. იმაზე აღარაფერს ვიტყვი, რომ გუდაურში ნარჩუნდება სააკაშვილის შემოღებული მარაზმატიკული სტრუქტურული გადაწყვეტილება: ეს სამთო კურორტი რატომღაც თბილისის მერიას ექვემდებარება. რამდენი წელი უნდა გავიდეს კიდევ, რომ ასეთი რაღაცეები გამოსწორდეს ბოლოს?

- ალბათ, პრემიერმა უნდა იზრუნოს, რომ ადგილებზე კვალიფიციური კადრები დაინიშნონ...

- ეს ბევრად ნაკლები პრობლემაა, ვიდრე ის, რასაც ზემოხსენებული ხუთი შტო აკეთებს.

რაც შეეხება ჩვენს დაახლოებით 150-კაციან პარლამენტს, თუ არ ვცდები მისი მუშაობა 50 მილიონ ლარზე მეტი ჯდება. ჩემთვის ცხადია, რომ ეს ორგანო სრულიად არაეფექტურია - ამას როგორეც მართვის სპეციალისტი ვამბობ. ჩემი აზრით, 20 მილიონ ლარად ბევრად ქმედითი, 50-კაციანი პარლამენტი გვეყოლებოდა, რომელიც ქვეყნის საჭიროებებს უკეთესად გასწვდებოდა.

რაც შეეხება ნახსენებ ჩვენს უცხოელ პარტნიორებს, რომლებსაც მე ჩვენი არაფორმალური ხელისუფლების ერთერთ შტოდ მოვიაზრებ, ჩემი აზრით, ჩვენ მათ აწი სხვა ტიპის თანამშრომლობა უნდა შევთავაზოთ. ღმერთმა დაგვიფაროს, დასავლეთს დავუპირისპირდეთ. პირიქით, ის ჩვენი პარტნიორია და მისგან რაც მარგებელი და მისაღებია, ყველაფერი უნდა ვისწავლოთ. მაგრამ, მექმნება შთაბეჭდილება, რომ ზოგიერთი ელჩი, მიუხედავად ჩემი მათდამი პირადი სიმპათიისა, ივიწყებს რომ მისი ძირითადი სამუშაო ადგილი მისი საელჩოა და ისე ფუნქციონირებს ქვეყანაში, როგორც ამას საბჭოთა დროს მოსკოვიდან დანიშნული კომპარტიის მე–2 მდივანი აკეთებდა ხოლმე. ურთიერთობის ეს ფორმა უნდა შეიცვალოს და მას ბევრად უფრო ცივილიზირებული და პარტნიორული სახე უნდა მიეცეს. დასაწყისისთვის ჩვენ დასავლეთს მაგიდიდან ფეხები უნდა ჩამოვაღებინოთ და ვუთხრათ, რომ მზად ვართ, მასთან ვაკეთოთ ბიზნესი ურთიერთმომგებიან საწყისებზე. უნდა მოვიშოროთ ვასალის ფსიქოლოგია. დღეს ჩვენი მოსახლეობის დიდ ნაწილს არ სჯერა დამოუკიდებლობის. უნდათ ერთი კავშირიდან - საბჭოთა კავშირიდან გამოსვლა და მეორე კავშირში - ევროკავშირში შესვლა. არადა, პარალელურად, ჩვენ უნდა გვქონდეს პარიტეტული, ცივილიზებული ურთიერთობა, თურქეთთან, რუსეთთან, ირანთან, სხვა მეზობლებთან და სწორედ ასეთი პოლიტიკაა დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრიობის მშენებლობის ერთადერთი გზა. ვიმეორებ -

რაც მთავარია, უნდა შევიმუშაოთ სახელმწიფოს განვითარების ეროვნული იდეოლოგია.

- ეს იდეოლოგია ვინ ან როგორ უნდა შეიმუშაოს?

- მოდელები მრავალფეროვანია. მაგალითად, აშშ-ში ეს არც თუ ისე საჯარო იდეოლოგიურ ცენტრებში ხდებოდა და სამწუხაროდ შორს სცდებოდა აშშ-ს საზღვრებს თავის გეგმებში. ისრაელსა და რიგ არაბულ ქვეყნებში იდეოლოგია იქმნებოდა სახელმწიფოს დამფუძნებელი ლიდერების მჭიდრო კავშირით რელიგიურ ორგანიზაციებთან. რუსეთსა და თურქეთში იდეოლოგიას თავად სახელისუფლებო ინსტიტუტები ქმნიდნენ. ჩვენ კი ინსტიტუციური მოდელიც კი ვერ აგვირჩევია, სადაც იდეოლოგიის დამუშავება მოხდება. ზვიად გამსახურდიას ამის მცდელობა ჰქონდა, მაგრამ ორი მიზეზის გამო ეს ვერ შეძლო: 1. საკმაოდ მცირე ხანს იყო პრეზიდენტი და ანტიკონსტიტუციურ გადატრიალებას ემსხვერპლა; 2. მას არ ესმოდა, რომ საქართველოს მსგავს ქვეყანაში იდეოლოგია უნდა შემუშავდეს არა ეკლესიის დამორჩილებით, არამედ მასთან თანამშრომლობით.

ამრიგად, ჩვენ არ გაგვაჩნია ჩვენი სახლის საძირკველი და კედლები და დაუცველები, ტრიალ მინდორში ვდგავართ. რამდენიმე მხრიდან გვიბერავს უცხოური იდეოლოგიების ქარები და ჩვენს ატაცებას ცდილობს. რა თქმა უნდა, ნუ გვგონია, რომ საკუთარი სახელმწიფოებრივი იდეოლოგიის შემუშავებით გლობალიზაციას გავექცევით ან რომელიმე მსხვილი იდეოლოგიური კონგლომერატისგან სრულიად გავთავისუფლდებით, მაგრამ დიდი განსხვავებაა ვასალ და ასე თუ ისე, დამოუკიდებელ სახელმწიფოს შორის, რომელსაც საკუთარი იდეოლოგიის არსებობა განსაზღვრავს. ეს უკანასკნელი უკეთესად იცავს თავის მოსახლეობასა და მის ინტერესებს. მსოფლიოში ხუთ ათასამდე ერია და მხოლოდ 3%-ს, ანუ დაახლოებით 200-ს აქვს საკუთარი სახელმწიფო. ჩვენზე ბევრად დიდი ერები არსებობენ, კატალონიელები, შოტლანდიელები, ფლანდრიელები, ქურთები და სხვა, რომლებსაც საკუთარი სახელმწიფო არც კი დასიზმრებიათ. და თუ ერს სახელმწიფო იმისათვის ეძლევა, რომ მისი მოქალაქეები, განურჩევლად ეროვნებისა თუ სარწმუნოებისა, უკეთესად აცხოვროს, შევხედოთ, რას მივაღწიეთ ჩვენ გასული მეოთხედი საუკუნის მანძილზე. ტერიტორიის 25% დავკარგეთ, გაეროს მონაცემებით, 2050 წლისთვის რაოდენობრივად გავნახევრდებით და მოსახლეობის უმრავლესობა სიღატაკეში ცხოვრობს. ამ კატასტროფის მიზეზი პირველ რიგში არის ქართული სახელმწიფოს მიერ იდეოლოგიის არქონა. საქართველო, ნამდვილად არის ევროპული კულტურის ნაწილი, იმ შემთხვევაში, თუ ევროპის ქრისტიანულ საფუძვლებზე ვსაუბრობთ. მაგრამ საქართველო ოკულტისტური, ანტიჰუმანური ფსევდოევროპის ჭაობურ პერიფერიად ყოფნას კი არ უნდა ესწრაფვოდეს, არამედ უნიკალური კავკასიური კულტურის ცენტრად ყოფნას, რომელიც მას განგებამ არგუნა ისტორიულად და გეოგრაფიულად.

- თქვენ თქვით, რომ დღის წესრიგს არაფორმალური სექტორი ქმნის და შემდეგ მასზე მსჯელობს პარლამენტი. ასევე, განაცხადეთ, რომ "შემოგდებული" თემების განხილვაში იხარჯება დრო და ენერგია.

- დიახ, "შემოგვიგდებენ" თემას, მაგალითად, ძალადობას ოჯახში. ბოლო 25 წელია, ქართველ გლეხს სილიკონებჩადგმული ლათინელოამერიკელი ქალების კოცნაობას, სისხლსა და ძალადობას აყურებინებენ და შემდეგ გვიკვირს, რომ ოჯახური კულტურა დაეცა.

თავისუფლება ესმით როგორც გარყვნილებისა და ძალადობის გაუთავებელი პროპაგანდა.

ამის აკრძალვა კი თურმე სიტყვის თავისუფლების შელახვაა. საზოგადოებას, რომელიც ისე დაეცემა, რომ ხელს ახლებს ქალს და ბავშვს, იურისტები თუ 600-ლარიანი სოცმუშაკები ვერ უშველიან. ზოგჯერ მართლაც საჭიროა ჩარევა, მაგრამ იურისტებისა და სოცმუშაკების როლის ხელოვნურად გაზრდა ოჯახებში ამავე ოჯახების დასუსტებისკენაა მიმართული და ბევრად უფრო ფლიდი და შეფარული მიზნებით კეთდება, ვიდრე ამას ხალხის უმეტესობა ხვდება, ამაზე მე ჩემს სტატიაში "გარყვნოლების პროპაგანდის ანატომია" ვწერ...

ამისგან თავის დასაღწევად აუცილებელია ამჟამინდელი პარლამენტის დათხოვნა და ისეთის არჩევა, რომელიც ხალხის განწყობებს მართლაც ასახავს.

ასევე, უნდა შეიქმნას კომისია არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და მასმედიის ეთიკური რეგულირების შესახებ. კომისიას ფართო უფლებები უნდა ჰქონდეს და მასში "ჭინკები" არ უნდა გაწევრიანდნენ.

- კი მაგრამ, ასეთი კომისიის შექმნას  რა რეაქცია მოჰყვება?! მეორე ირანს დაგვიძახებენ...

- დაგვიძახონ! გამიხარდება, თუ მათ "ჭინკურ" რეიტინგში საქართველო დაქვეითდება. მინდა, ჩემი ქვეყანა უზნეობისგან ვიხსნათ.

ნახეთ, ტელევიზიები (ტოქშოუები) როგორ შხამავენ მაყურებელს, ამ ისედაც გაწვალებულ მოსახლეობას ყოველ საღამოს ხალხის ძიძგილაობასა და ერთმანეთის გინებასა და დაცინვას აყურებინებენ, რის შედეგადაც ადამიანს ამგვარი მაზოხიზმისადმი კვაზიჰიპნოტიური, ლამის ნარკოტიკული დამოკიდებულება უჩნდება და კივის - ამას ნუ ამიკრძალავთ, ეს ჩემი არჩევანიაო, ამასობაში კი მას ნიჰილიზმის, პესიმიზმისა, ყველაფრისადმი ზიზღისა და შიშის განწყობა ეუფლება.

ნებისმიერი სახის გარყვნილებას ნორმად წარმოაჩენენა - ეს ადამიანები მეტ ზიანს აყენებენ საქართველოს, ვიდრე პოლიტიკოსებმა მიაყენეს ბოლო 25 წლის განმავლობაში... ქართული ჟურნალისტიკის დეკადანტური ტენდენციები ჯერ კიდევ გასული საუკუნის 80-იანი წლებიდან შეინიშნებოდა თსუ-ს ჟურნალისტიკის ფაკულტეტიდან მოყოლებული, თუმცა ამჟამად ამან ზვავისებრი ხასიათი შეიძინა და ეს პროფესია, მისი იშვიათი გამონაკლისი წარმომადგენლების გარდა (მიუხედავად იმისა თუ რას ფიქრობენ თავად ტელეჟურნალისტები საკუთარ თავზე), სამწუხაროდ ძალიან მკვეთრი ანტიპატიისა და გაღიზიანების წყარო გახდა ჩვენს საზოგადოებაში. სამწუხაროდ დღეს ქართველი ტელეჟურნალისტი, უიშვიათესი გამონაკლისების გარდა, ნიშნავს ყროყინა, ვითომ ქართულით, თვალების ცეცებით მოსაუბრე, გაუნათლებელ, ცინიკურ ადამიანს, რომელიც მზადაა იკითხოს -„"და რა არის წესიერება?"„"და თქვენ რა უფლება გაქვთ გქონდეთ პრეტენზია რომ ეს იცით?" და ასე შემდეგ. ვშიშობ, რომ ამ სავალალო და სამარცხვინო მდგომარეობის გამოსწორებას წლები დასჭირდება და მე მეცოდება ჩვენი თაობა, რომელიც ეპოქათა და იმპერიათა ცვლისა და ტეხვის ცენტრში მოხვდა და ასე აირია და გაწვალდა.

ასევე, აუცილებლად მისაღებია კანონი არასამთავრობო ორგანიზაციების უცხოეთიდან დაფინანსებასთან დაკავშირებით. ამ კანონის შესაბამისად უნდა მოხდეს იმ ტიპის საქმიანობის აკრძალვა, რომელიც ძირს უთხრის ოჯახს, ტრადიციას და წესიერებას.

- დაახლოებით ასეთი კანონი რუსეთში მიიღეს და ეს ანტიდემოკრატიულობის უკიდურეს გამოვლინებად შეფასდა...

- რუსეთი რა შუაშია? მოვეშვათ ამ შტამპებითა და ტაბუებით აზროვნებას. მე ჩამოგითვალეთ ის პრობლემები და ვმსჯელობ მათი მოგვარების გზებზე. სხვათა შორის, ირაკლი ღარიბაშვილის განცხადებას აბსოლუტურად ვეთანხმები, რომლის თანახმადაც უცხოეთიდან დაფინანსებული არასამთავრობო ორგანიზაციები დიდი ნაწილი ქვეყნის მტრები არიან.

უნდა მეშინოდეს სიმართლის თქმის? მოდი, ვკითხოთ ჩვენ თავს, ხვალ რომ გაუქმდეს რამდენიმე არასამთავრობო ორგანიზაცია, ან ძირითადი ოთხი ტელეარხის ტოქშოუები რომ დაიხუროს და იქაურობა "რკინის ცოცხით" გამოიხვეტოს, რამე დააკლდება ქვეყანას?

- აქედან დიქტატურამდე ერთი ნაბიჯია.

- მე თქვენ ჩურჩულით ერთ საიდუმლოს გაგანდობთ: ჩვენ ყველანი უკვე ვცხოვრობთ უზნეობის სრულ დიქტატურაში. იცით რას ნიშნავს "ლიბერალიზმი"? "ლიბერი" რომაული ღმერთების პანთეონის პლებეური ავენტინური ტრიადის ცრუ ღმერთია, რომელიც გამოირჩევა ლოთობისა და გარყვნილების უკიდურესი ფორმით. "ალი” კი მორფოლოგიური სუფიქსია, რომელიც გამოხატავს კუთვნილებას. ლიბერალიზმი არის იდეოლოგია, რომელიც ეფუძნება სასტიკ რელიგიას და მას მსოფლიო ბატონობა სურს, ამაზე არის ჩემი სტატია, რომელიც როგორც ვიცი  თქვენს ვებგვერდზე გამოქვეყნდება. ლიბერალიზმის წყალობით მსოფლიოში ყოველწლიურად 45 მილიონი ბავშვი იკვლება დედის საშოში. მის საფუძველში არის ყველაზე ანტიჰუმანური რელიგია, რომელიც არ იწყნარებს არავითარ განსხვავებულ აზრს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, შერბის იქ ჯარით და ანადგურებს ყველაფერს. ლიბერალიზმის ტყვეობაში ვართ დღეს და გვაშინებენ - თუ სხვაგვარად მოიქცევით, კრემლი შეგჭამთო. არადა, თუ საკუთარი სახელმწიფოებრივი იდეოლოგია არ გამაჩნია, მაშინ ერთიც ჩემი მტერია და მეორეც. მთელი ბავშვობა საბჭოთა კავშირის დაშლასა და ევროპასთან მიახლოებაზე ვოცნებობდი, მაგრამ სანამ დაიშალა, დასავლეთში ისეთი ეროზია მოხდა, რომ ვეღარც ვცნობ ჩემს საყვარელ დასავლეთს.

- თქვენ ზემოთ კომისია ახსენეთ. თქვენი აზრით, ვინ უნდა გაწევრდეს კომისიაში?

- წესიერი ხალხი.

- და როგორ უნდა განისაზღვროს, ვინ წესიერია და ვინ არა? მაგალითად, ვინ არის ის ხუთი კაცი, რომელიც კომისიაში წარმოგიდგენიათ?

- აქამდე ვის ან რას უნდა ვუყურებდეთ ტელევიზიით, ნახსენები არაფორმალური სამი შტო განგვისაზღვრავდა და რა ვურდალაკებიც მოგვიმრავლა, ხომ ვხედავთ. იქნებ ახლა ჩვენით ვცადოთ საქართველოს მოქალაქეებმა ჩვენივე საზოგადოებრივი ცხოვრების წარმართვა, თან გავაკეთოთ ეს იმ ხალხმა, ვისაც უცხოეთიდან ხელფასს არ უხდიან აზრის გამოთქმაში. და თუ საკამათო გაგვიხდა, რა არის წესიერება, დავღუპულვართ და ესაა... კომისიაში უნდა გაწევრიანდნენ ის პირები, რომელთაც საზოგადოებაში ავტორიტეტი აქვთ. არ ვიცი ვინ, მაგალითად, თუ თანახმა იქნებიან, ელიზბარ ჯაველიძე, კახი კავსაძე, ნებისმიერი მრავალშვილიანი დედა, ან დედები, თამაზ გამყრელიძე, რომელიმე დიდი მწერალი და მოაზროვნე, ვთქვათ თამაზ ჭილაძე.

- და თქვენ თვლით, რომ ამ ხალხს ჭეშმარიტების გასაღები ჯიბეში უდევს?

- არა, ამ ტელემონოპოლისტ ჭინკებს აქვთ ჭეშმარიტების გასაღები ჯიბეში! კომისიის წევრები უნდა მოქმედებდნენ კომისიის წესდებისა და კანონის შესაბამისად. ამ ადამიანებს საზოგადოებაში ავტორიტეტი აქვთ მათი ზნეობისა და ადამიანობის გამო. ლიბერალიზმის მთავარი ამოცანა კი ის არის, რომ ავტორიტეტები არ იყვნენ და ყველაფერი საკამათო იყოს.

- ასეთი კომისია რომელიმე მეტ-ნაკლებად ცივილიზებულ ქვეყანაში მოქმედებს?

- არ ვიცი, მაგრამ სხვაგან რომც არ იყოს, ისეთ დღეში ჩაგვაგდეს ბოლო ათიოდე წლის მანძილზე, ისე დაგვიშხამეს და დაგვიწამლეს მოსახლეობა, რომ მიმაჩნია, რომ ჩვენთან ასეთი კომისია სასწრაფოდ უნდა შეიქმნას.

- თქვენ ზემოთ თქვით, რომ აუცილებლად მისაღებია კანონი არასამთავრობო ორგანიზაციების უცხოეთიდან დაფინანსებასთან დაკავშირებით. ხომ არ იგულისხმეთ ის, რომ არასამთავრობოები  მხოლოდ ქართველებმა უნდა დააფინანსონ. კი მაგრამ, აქვთ სურვილი ბიზნესმენებს, რომ ამ სექტორში ფული ჩადონ?

- მე არ მიგულისხმია, რომ არასამთავრობოები მხოლოდ ქართველებმა უნდა დააფინანსონ. მე ვთქვი, რომ უცხოეთიდან ვისაც აფინანსებენ, ამის რეგულირება უნდა მოხდეს კანონით, რისთვის აფინანსებენ და რამდენად შეესაბამება ეს საქართველოსა და საერთოდ კავკასიის კულტურულ ტრადიციებს. ქართველებმაც დააფინანსონ და უცხოელებმაც, ბატონო. მაგრამ ქართველებმა რომ დააფინანსონ, ამისათვის მათ ისეთივე საგადასახადო შეღავათები უნდა დაუწესოს ჩვენმა სახელმწიფომ, როგორც უცხოეთში აქვთ დონორებს. თორემ რა გამოდის, ეს ჩვენი ისედაც ემბრიონულ მდგომარეობაში მყოფი ბიზნესი არათანაბარ პირობებშია უცხოელებთან შედარებით. არც ესაა, რა თქმა უნდა, შემთხვევითი. მაგრამ თუ ჩვენი სახელმწიფო ამის პირობებს შექმნის, მე დარწმუნებული ვარ, რომ საქართველოში ბევრი საქმოსანია, ვისაც თავის ქვეყნის ბედი ადარდებს.

- ალბათ, ანგარიშს უწევთ იმას, რომ თქვენს ამ ინტერვიუს საკმაოდ მწვავე შეფასებები მოჰყვება.

- ეგ რახანია ჩემი ჯვარია. მაგრამ მე ვერ ვხედავ უკან დასახევ გზას, თუ ასე გაგრძელდა, საქართველო საქართველო აღარ იქნება და გადაიქცევა უზრდელი, უოჯახო, ვითომ ევროპელი, მოტყუებული, სულიერად და მატერიალურად გაღატაკებული ბედშავების ქვეყანად. ჩემს სურვილზე რომ იყოს, სამ წელიწადში ერთხელაც კი არ გამოვჩნდებოდი მედიაში და ოჯახსა და სამეგობროში ვიქნებოდი. როგორ შეიძლება ნორმალურ ადამიანს ეს კოლოსალური სულიერი დატვირთვა გინდოდეს, თუ ქებისა, თუ ლანძღვა–გინებისა. მაგრამ არჩევანს ვერ ვხედავ. შეგნებულად მივდივარ ამ რისკზე. ვიყენებ საკუთარი აზრის გამოთქმის დემოკრატიულ უფლებას და მადლობას გიხდით თქვენ, რომ ამის საშუალებას მაძლევთ. მესმის, რომ ფსევდოდემოკრატიული ძალები, რომლებსაც სრული ჰეგემონია სურთ, შესაძლოა, ისევ გაღიზიანდნენ და კვლავ პერსონალური შეტევა მოიტანონ ჩემზე. ეს უკვე არაერთხელ მოხდა, მაბრალებენ ისეთ, სიბინძურეებს, რომლებშიც თვითონ არიან ჩართულნი. მადლობას ვეუბნები მათ პირადი ცილისწამებისა და ჩემი მისამართით გამოთქმული სიბინძურისათვის, ყველაფერ ამის თმენით, მე ისეთ რამეს ვღებულობ, რასაც ეგენი ვერ გაიგებენ. მესმის, რომ ფანატიკურ იდეოლოგიას ვუპირისპირდები და მსხვერპლისთვისაც მზად ვარ. რაც უფრო უხამსად და უსამართლოდ მებრძვიან, მით უფრო დაინახავს ჩვენი ხალხი მათ ეგრეთწოდებულ ლიბერალიზმსა და დემოკრატიულობას...

- დავაზუსტებ - რა შეიძლება მოხდეს ისეთი, რაც თქვენ პოლიტიკაში წასვლას გაიძულებთ?

- მე არასოდეს მენდომება ფული და თანამდებობა იმის სანაცვლოდ, რასაც ჩემი ქვეყნისთვის ვაკეთებ. თუმცა პატივს ვცემ იმ უიშვიათეს ხალხსაც ვინც მართლა მსახურების სურვილით შედის პოლიტიკაში, თუნდაც ამ ორი სარგებელისთვის. ვთვლი, რომ უნდა გაიზარდოს ქვეყნის მოსამსახურეების ახალი, პროფესიონალური კლასი, რომლებსაც ექნებათ სრულიად გასიგრძეგანებული საქართველოს წარმატებულ, დამოუკიდებელ სახელმწიფოდ ჩამოყალიბების იდეოლოგია, რომელიც დაეფუძნება არა რაღაც გაუგებარ, ეროზირებულ "ევროპულ" ღირებულებებს, რომლებშიც ვეღარც კი ვლანდავთ ჩვენთვის ძვირფას, ტრადიციულ, მეოჯახე, ქრისტიანულ ევროპას, არამედ ჩვენს ტრადიციულ, თუნდაც კავკასიურ, ფასეულობებს, რომელთა საფუძველშიც არის ოჯახი, ქვეყანა და წესიერი ადამიანი.

იხ. ლევან ვასაძის წერილი "გარყვნილების პროპაგანდის ანატომია"