|
Een gelukkig nieuw en nu, verbonden aan een oplopend getal en oplopende chaos, doet me altijd afvragen over welk nu mensen het dan hebben . Ik voel hier nauwelijks in bewustzijn een oorspronkelijk heden zoals ik hem ten diepste ken, of ik nu optel, deel of aftrek. Wat is het verlangen naar bijzonderheid vol bezielde momenten toch immens groot, bezien langs een gapend gat die hemelruim zou heten. Verlangen als in een betrachten of believen verankert ons geloof in apartheid dieper en dieper.
Ons ''hele'' creatievermogen wordt erlangs ontleedt. Verlangen naar vrede, naar rust, naar een perfecte wereld is in mijn beleving eigenlijk de meest onzuivere ondermijning die er bestaat. Ze geeft een scala aan vervormde emoties die velen ongelofelijk doet lijden aan zichzelf. in een op weg zijn. Weg zijn we, en waarop we dan leunen en steunen is geen ware weg. Hangend aan ruïnes van weleer verlangen we feitelijk naar meer. Meer afleiding, meer oorlog en ellende, meer houvast aan gammele bewustzijnsstaten en meer feitelijke uitleg en bewijzen om tot ooit.. Alleen in deze sfeer is ooit nooit. In andere sferen is ooit nu. En we weten het met velen..
Een gelukkig nu bestaat. De ware wens geeft zin. De waarheid die echter ligt langs een scheppingdrachtige aardse meetlat, neemt zichzelf al tijden nogal serieus. Zo serieus dat hij graag en vaak opnieuw begint.. aan hetzelfde pad, dezelfde muur, vol met hetzelfde behang en gelijkende foto's. Als ik schepping zou zijn, zou ik leven allereerst een stuk minder doods en voorspelbaar maken. Slaapverwekkend gedrag opwekken middels een eentonige vooruitgang is toch niet de inspiratie die velen voor ogen hadden, toen hen dit woord middels ''onze'' taal en ''onze'' aarde geïntroduceerd werd. Wij hebben Leven voor ogen, van een oneindig soort.
Waarscheppend zijn.. en ik zal weer voelen waar ik echt besta in mij..
Niet in waaroms en dan's en alzen, maar omdat ik weet. Voorbij al die malle krachteloze verzinsels en trukendozen besta ik echt. Niet als wens vol verlangen, maar als mens vol zin.
Zin in, om kaarten te maken vol zinsels, ermee te spelen en ze te delen met jou. Niet omdat ik een utopie nastreef, maar omdat ik graag leef en speel met het gevoel van waar en ver uitstrekkend diepzinnig bestaan.
Heb het lef ons lieverds, om lief en groots en veel te zinnen voorbij lichting, klasse, categorie, bouwjaar als fragmentarische eindconcepten.
moniek
|
