view_in_browser
de liefde en het nodig zijn

hoeveel lief kan ik hebben? hoeveel open hart kan ik aan? 
en hoeveel zacht had ik gewild?  wat me nooit reikte en raakte, altijd tekort.. net tekort. 
telkens weer wuivend naar die ander.. zie je mij? echt?
Ik wil zo graag in jouw ogen geboren; ontwart, vredig en zo krachtig simpel
zonder al die namen, vermoeienissen, oude holletjes en nieuwe kansen
maar er lijken altijd anderen belangrijker, beter, lichter, hoger, voller, rijker, slimmer
ik wil zo graag in mijn gevoel de schat zelf zijn, als je lieve schat zegt
maar je ogen kijken weg
ze lijken zo vervreemd en ontheemd
ken je mij nog? van toen?
van voor de ingeslagen weg, die ons pijnigde, die ons tartte en op de knieën dwong
weet je nog hoe ik toen zong?
weet ik nog hoe jij toen krachtte in helderheid?

ken je deze klank? in jezelf?
de energetische werking van de hoop, het verlangen naar een gevoel van thuis?
in de klank zit de geboorte van een persoonlijkheid, de proeve van onbereikbaarheid ingebed in het collectieve geheugen van de traumawerkelijkheid die we leven noemen, in geboorte en dood.
de hoop sabelt de ware daadkracht neer en maakt ons nodig, zo nodig te bestaan in een werkelijkheid met rauwe randjes, vol hopeloze en onthande vormen van liefde.

de hoop zet de vraag voorop. leven is een vraag en jij of ik één van de ingevoegde antwoorden in ons bestaan langs verleden, heden en toekomst. en alles, de al- beweging oogt altijd tijdelijk.

het verlangen is geen wezensuiting, geen bestaansrechtelijk zijn. het verteert, versmalt en be- grijpt ons en ach, wie kent hem niet? de zoetzoute pijn van dit onvermogen om onszelf te begrijpen langs weten.

iemand schreef laatst; taal raakt niet aan ons diepe bewustzijn. in bovengenoemde context is dat ook zo, in mijn beleving. taal veronderstelt in het persoonlijkheidsgeval een mogelijke vorm van zijn langs een mogelijk portaal en wordt ontleedt langs de wetten van wat velen matrix noemen. de wereld van mits en marens, van ontleden tot we niet meer kunnen en van hervinden van het idee dat uitvinding is wat werkelijk geschiedt. vervolgens wordt deze taal dan ‘’dieper’’ ontleedt middels dat mogelijke Zijn vol vraag en antwoord, wat dus aan alle kanten vatbaar is voor illusie, vervorming, ontbinding en onthanding. en dan als oplossing; de on- versus zinnigheid van het lezen van boeken met daarin sturende informatie (en een vooropgestelde uitkomst die uiteindelijk richting dood lijdt en leidt), die ons de illusie geeft dat we de stukjes ontbrekende info te vinden hebben via diezelfde sturing. en ja, dan ontstaat er verwarring, heel veel verwarring.

taal raakt juist aan een diep bewustzijn. het is een wezenrijke ingang in weten, niet een persoonlijke en op eigenbelang gerichte veronderstelling waar ons nodig zijn vanuit on- gelijkheid in doorschemert. alles wat wij wezens in het pure gevoel beleven raakt aan bron, zo ook taal en beeld. niet voor niks wordt er ontzettend gegoocheld en gegoogeld met verwarring en ontwarring in dat opzicht. alles wordt verdraaid en zo zouden we via afgeroomde taal  en in deze verwarring ergens uitkomen, waar ons diepere of hogere zelf dan zou wonen. dus ja, laten we het zelf vooral aanmoedigen in de war te zijn, ons te laten duiden in dat opzicht tot een innerlijk nooit volgroeide kinderlijke harrie door de warrie. vol onbewustzijn en onkunde, altijd hulpbehoevend en voor verbetering vatbaar. het belang is groot, zo groot, om een ander in en uit ons idee van werkelijkheid te trekken. om een ander een uitzicht te geven die ‘’bekend’’ lijkt en dus moet het wel bemind zijn. en waarvoor? geld? aanzien? macht? redder spelen? er zit natuurlijk een veel diepere laag achter, waarin wij onszelf middels onze idee van zijn straffen, terechtstellen en pijnigen. waarin we ons onderzoeken op behoeften, waarin we ons opsplitsen in antwoorden en waarin we ons afhankelijk opstellen  ten opzichte van de betere slimmere mens. alles om ons te laten vergeten dat waar weten helemaal niet gewist Kan worden, zonder al die angstperikelen die ons opgedrongen worden met een ik besef vanuit een afstammelingenbrein. dit afstammelingenbrein; het zijn gewoon beelden, plaatjes, filmpjes die ons gevoel voor persoon-lijk een rad voor ogen draaien.

een vredige staat brengt het ons in ieder geval niet. die zit in onszelf en behoeft geen duiding. sterker nog, er wordt middels allerhande uitleg langs historie en evolutie juist zo min mogelijk betekenis gegeven aan deze vredige staat, opdat hij ongeduid niet zal opvlammen en  leven diep in ons. nodig zijn in een traumawerkelijkheid, om andermans trauma’s op te lossen is er zelf in oplossen. een vredige staat bevindt zich op aarde in een soort betekenisloze vacuümrand, die aan ons zicht onttrokken wordt. het zou niet van nut zijn daar iets te vinden, omdat er niks zou zijn dat ons een weg wijst. ik lief mij er in elke tekst die ik schijf verder naartoe. en in de vele uitwisselingen die ik heb met mensen die reageren op ‘mijn’ schrijfsels lieven we samen. het voelt soms als een onaards soort dansende kernessentie die steeds dieper ankert, ontplugt, en ontwervelt. langzaamaan of juist tijdloos snel uit de loep en in de stroom. en waar steeds meer mensen wezenrijk in meebewegen, dit keer juist door hun eigenheid eraan toe te voegen. geen volgzaamheid, geen voorschrijvend orgaan, geen betweten. Samen. en de taal is weer van ons.. zoals het altijd is geweest. 

 ❤

en zoals alles begint dit met een net zo lang draaien van De werkelijkheid tot hij werkelijk nog maar een onsje weegt en je er met gemak dwars doorheen kunt kijken ;)  

moniek

wezenskunstkaart van deze week
de wezensgeboorte van onze zoon

en zo keken we het wezen aan, en het wezen keek naar ons. arjan en ik hadden ons voor opengesteld, ruim negen maanden geleden. het was een avontuur om rond ons 47e levensjaar zwanger te zijn en het zal ons avonturieren tot in nieuwe hartenrijken, wat een vreugde om samen te lopen met deze kleine grote man in ons midden. 

nino

hij is hier
ik kijk naar hem
vingertjes, teentjes, beentjes
een naam, een taal, een geluid, een verhaal en een portaal
.. een straal
de landing oogt als een traumawerkelijkheid op zich
wiegend tussen goed en slecht, vrij en onvrij
ben ik gelukt langs mijn onmacht der keuzes?
is hij gelukt langs de abnormale trekkracht die hem laat beginnen in eindig?
er zijn al tralies tussen ons
ik adem me erdoorheen naar zijn hart
kunnen we er ooit aan ontkomen en weer ten volle voelen van wat geboorte is?
eeuwig, voorzien en geweten?
een bundel geordende informatie geeft me een beeld
een realiteit, een beeld, een projectie van een allerliefste vorm
wat wil ik zien in hem?
wat mag ik zien en wat kan ik zien?
hoe compleet kan ik reiken en kijken, dwars door nino heen
mij afstemmend op een brongeheugen
die ik zo graag intact wil
hij is zo mooi met zijn wijsneusje
zo lief en zo compleet echt lijkend

wil je me wakker maken?
vraagt hij dat nu?
ik hoor de echo in hem fluisteren, alsook overal rondom
ik ontwar vele schimmen van jonggeborenen om me heen
en ja, ook diep in mij
maar.. jij bent geen vraag en ik geen antwoord lieve
ik ben niet de echtheid die jij meent te zoeken
ik zal je in mijn idee van ik
alleen maar in en uit mijn werkelijkheid willen trekken
omdat ik verlang naar meer van mij
ik zou je namen kunnen geven, labels, zinnen
feesten, liedjes, historische betekenis
het zal je niet meer jij maken
noch wakker
slechts dieper verwarren, scheuren en rafelen

je lijkt geboren op spaanse grond
maar de aarde ruikt als overal
in een poging eindelijk te bouwen aan iets nieuws
en wat zijn we met velen
daadkrachtig aan de doorbraak
de opening vergrotend
de kinderen steunend
de klanken ontvouwend
ik heb jullie gezien
en dank

ik heb je zo lief.. mijn liefste
en ik zou zo graag met jou
alle bronnen verkennen
van in wezen
en altijd
voedend voelen

ik zal je ongeduid laten waar ik kan
zoals arjan en ik in onze zwangere tijd hebben gedaan
de angst om betekenisloos te zijn loslatend
die onze natuurrijke vredige staat in het ongewisse houdt
en niet als van ons
opdat wij slechts als vanouds

en ik heb je zo lief.. mijn liefste
samen met de man naast mij
en het kind
wezenrijken wij ons uit het innerlijk
dat enkel lijk-t en blindt

moniek ☼ arjan ☼ lizzie ☼ nino

nieuw gedicht
geloof

in Geloven verlaat ik mij
verzwaar ik mij
en hou ik mij alleen
en voor koop-waar aan

ik dien vergelding en ontmoediging
de machteloosheid
van een vleselijk verwrongen aanblik
en de hand die immer steelt

in Geloof richt ik mij op
tot een te vermoeden beeld
van het soort god
die on eigen lijk bedeelt

lees meer...

gezamenrijke waardering

Regelmatig ontvang ik diep rakende reacties op een van mijn schrijfstukken. Het zijn verhalen op zichzelf die te mooi zijn om niet te delen. Zoiets als persoonlijke erkenning voelt natuurlijk heel bemoedigend, maar de waardering erkennen als een gezamenrijke en hem op deze manier doorgeven toont me een grotere reikwijdte in samenzijn en samen delen. Hieronder lees je mijn deel van de uitwisseling op een mooie parel die te privé voelde om te delen. Omdat de ene parel de andere aantikt. 

ik loop wat rond met je woorden in mijn handen
dacht aan dit muziekstuk

denk eraan bij t schrijven van mn nieuwtjes brief
voel erin bij het lopen in de tuin zo even

als men weet van zee zijn woorden zee- ig
en  leest het heel open in die wijze van spreken

zee- ig zijn is een gift
een uitnodiging om te voelen
van wat er te voelen is
op eigen kracht
in eigen toon
naar eigen bron

je schrijft zee-ig lieve jij
ik ken die zee
en soms lijkt hij mij zo ver
zo oud en ja, zelfs moe
maar dat is niet zee
dat is de uit-vloed van de
in-vloed op het wij

en een zee twijfelt niet aan zichzelf
aan de hoeveelheid golven 
en de hoogte
het dal het is er gewoon allemaal
en het ebt en het vloedt heel eigen
zelfs al zien wij geen oorsprong voor ogen
of zien wij het pure ebben en vloeden
slechts als onmachtig bloeden

zee zet geen oorsprong aan de kant
om een persoonlijk uitzicht te kennen
ermee te worstelen
zich erin te verexcuseren
te verdrinken

zee vloeit geen ja of nee
zee zegt zee

Zakelijke post voor mij en Earth Matters gaan via ons nieuwe vestigingsadres (waar we nu dus niet fysiek aanwezig zijn ;) 

Stichting Earth Matters
Parellaan 2 - P 1403
2132 WS Hoofddorp

Deze post wordt voor ons ingescand en per mail doorgestuurd. 

Privé-adres in Spanje

Als je buiten de dorpjes in de Spaanse bergen woont, wordt er geen post bezorgd. Daarom hebben we als gezin een postbus genomen. Mocht je ons per fysieke post willen bereiken kun je het alleen aan Arjan Bos adresseren (omdat we alleen voor 1 geadresseerde hebben betaald). Als de geadresseerde anders is dan Arjan Bos (bijvoorbeeld "Arjan Bos en Moniek van Pelt" of "Earth Matters t.a.v. Arjan Bos" of "Familie Bos/van Pelt") komt het helaas niet aan. Dit is het adres:

Arjan Bos

Apartado de Correos 18
18400 Órgiva
Spanje


moniek van pelt

Orgiva | España ;)

Je ontvangt deze e-mail omdat je je hebt aangemeld op mijn website.

Afmelden