|
“Er was eens een leven dat begon in een gedachte vol behoeftigheid, schaarste en stoornis. Een gedachte die haar binnenin een zelf bracht die ze vanaf dat moment nooit goed thuis zou kunnen brengen, noch zou het haar thuis brengen. Toch heette het ‘de ware’ en de haar exclusief toebedeelde bezoeking vol vermeend godsgericht, deze gedachte. En zo zocht ze naar anderen die haar gedachte deelden.”
Een eerste zinsnede van een stuk die ik begon te schrijven een tijdje geleden en die me deed dwalen langs allerlei gevoelens. Er kwam een gedicht uit voort en nog één, ronder dan rond. Zo liggen er veel stukken die ik niet afgemaakt heb. Misschien gaat het er niet altijd om, dat iets rond moet in de zin van matrix-sluitend. Hoe lastig is het eigenlijk, om uit dit soort ‘afspraken’ te geraken? Dit is maar een voorbeeld natuurlijk. Zo zijn er talloze te bedenken in ieders leven. Wat is af? Zijn wij ooit af? De zin in scheppersbewustzijn is eigenlijk een raadsel langs aardse ogen. Een bedacht bedenksel om je hersenen te laten voelen dat ze niet toereikend zijn. Magie, wonder, geheimtaal, de systeemgedachte, de geestcontrole truken..ze ontstaan uit dat raadsel. En het lijkt zo heerlijk mysterieus; we hebben een zin te schaken, een leven te ontcijferen. Het is niet leuk spelen, vind ik, om te beseffen dat je niet toereikend zou zijn. Dat soort magie kent geen heelheidsglans. Wel veel drama, of is het nu darma of nee karma? En de mens die dan komt hocuspocussen trekt al snel volle zalen, om de zenzucht te bevredigen. Om de mens dieper te verslaven in raadsel zijn en ontcijferd moeten worden. Zielig zijn, behoeftig slachtoffer van de geschaakte tijd, op zoek naar prinsen- en prinsessengelukt; het heeft me uiteindelijk nooit meer dan ontgoocheling opgeleverd. En het gevoel zelf een soort van goocheldoos te zijn. Doet me denken aan giechel en goochel.. geweldige karakters van carlo en irene in een oude show. De giechel trekt me meer en meer uit de goochel. Misschien daarom altijd dat verlangen naar een podium om grappen op te maken, mooie liedjes te zingen, ware gevoelens te delen. De dood overigens, heb ik lang geleden eens beschreven als de grootste magiër; hij lachte zich een breuk omdat iedereen in zijn show trapte. En die breuk is o zo voelbaar vandaag.
Het gevoel van af, dat iets af moet en zal en dat het cijfermatig, hologrammatig, labelmatig, cultuurmatig, geloofsmatig moet kloppen, versluiert ons afzijn. Ik ben af!, de rest is matig en aanmatigend, dat is zeker. En dan de zin. Wat is hij prachtig. Het spreekt tot mijn verbeelding. Mijn pure beeldkracht, niet om de raadselen te kietelen. Raadsel spreekt enkel tot een toegestane verbeelding en ik hou er zo van om alle remmen los te laten en mezelf in de diepste gevoelslagen terug te vinden. Hoe dieper, hoe meer glans. Ik vind het prima om te opsekopsen en nog eens en als het moet nog talloze keren..tot de telbaarheid zichzelf verloren heeft in de draaikolk vol vreugde die niks geeft om een statusmatig kloppend geheel.
Bleef de zin liggen doordat het stuk nooit afkwam, of is de zin gaan dansen en heeft hij lichtjes verspreid van waarheid in mijn liedjes, dichten, en op andermens gezichten? Stel je voor dat jouw verhaal niet ‘af’ komt doordat de dood niet bestaat? En ook niet diens pijn en verdriet? Gewoon je fantasie laten rollen. Wat zou er dan zijn? Wie zou ik dan zijn? Voorbij de aards affe ogende zaken denken, en de drukkende energie van oordeel en veroordeel los laten is wellicht het enige wat volle wasdom in zicht zal brengen. De rest is volwassen volgzaamheid, ofwel vergevorderde slaafsheid aan een systeem die is vastgezet als enige waarheid, in plaats van gewoon een speelse gedachte te zijn die komt en gaat. Een ware gedachte zal overigens nooit bedenken ook maar iets kleiner te maken dan hemzelf, omdat hij daarin dan net zo klein dient te zijn. En een ware kracht wil nooit klein zijn, dat is totaal niet interessant.
Iemand zei me eens; als je niet dood gaat dan wordt leven saai. We hebben de dualiteit nodig om te beseffen wat liefde is. Een af leven is niet uitdagend. Lijden nodig hebben om te beseffen wat liefde is, is als je weten zogenaamd uit eigen naam vrijwillig inruilen voor vergeten.. en dan zeggen dat je nodig bent om bewustzijn terug te brengen. Die is al teruggebracht..tot nul zo ongeveer en op zeker niet vrijwillig.
Het gaat er overigens niet om dat ik het onaf zijn ontken, waar mijn ik persoonlijk in gevangen zit. Het veroorzaakt aardbevingen, de emoties, die in schokgolven constant impulsen afgeven aan ieder om zich steviger te identificeren met dit leven op drift. De prikkeling ofwel stootgolven om in bepaalde gemoedstoestanden te blijven zijn zo overweldigend dat het gelijk staat aan natuurgeweld van het ergste soort. Zeer pijnlijk om te ervaren, zo voel ik zelf. Zeker als ik er middenin zit en me mis- handeld voel of zie dat de vele kwetsbaren onder ons gepijnigd worden of pijnigen. En kwetsbaar zijn we hierin allemaal, zolang we het voelen nog toe durven laten. Het is alleen een ander soort kwetsbaarheid als op aarde vertolkt wordt en waar dit al snel een soort zwakheid richting falen betreft.
Mijn af zijn ontkennen, alsof dit hier geen bestaansrecht mag hebben, omdat er nauwelijks ingang voor is, is net zomin zinvol. Af zijn is fantastisch. Wie wil er nu geen ware vrede? Het gevoel om zo diep je zelf te mogen en kunnen zijn en echt gelijkwaardig uit te wisselen geeft een soort licht in zicht die als een echte schat vervullend schijnt. Licht vanuit de wezenskrachtige eigen zijnsvorm. Niet het licht van de magiërs. Af zijn zit in elke zin.
Moniek
|
