De onpeilbare diepte van de mens zonder wezenrijk gevoel

De onpeilbare diepte van de mens zonder wezenrijk gevoel

(Moniek van Pelt) 

…waarin keuzevrijheid tussen grens en privé ingeschoven wordt, die een ongezonde hang naar openheid middels het delen van een geaccepteerde persoonlijkheid tot een normale standaard verheft en die de vrijdenkers tot copycats of fantasten degradeert

Een waar gezicht toont zich niet in tijd, hangt geen verzameling gekeurde gevoelens aan, merkt zich niet in hoogte en diepte en lettert geen enkele weg tot weg.
Een mens kan compleet zo weg zijn van zichzelf, dat hij het gezamenrijke  binnen- g o d s -beeld wil ombuigen naar zijn buitengewoon bedrieglijke persoonlijke gelijkenis van goed en slecht, om zijn eenzaam lot te overbruggen door een superscript en diens meester, als lastdoorgever, te dienen

We worden massaal ontrand, ontwezent en ontlieft in wezenloosheid, die als een dampkring om ons heen hangt en onze kijkrichting stuurt richting een –ze zeggen het- in en door ons voorgevormde aarde. Is hij mens, die zijn innerrijk vergeet, inruilt en verkwanselt? En is hij mens die zich zijn ware natuur herinnert en zijn ‘buitenaardse, ofwel zijn ‘buiten dit aardse ook zijn’ omarmt? Wie heeft ermee gewonnen, dat een mens strijdend zou moeten blijven, in benoeming hangend tussen deze paden als een schilder die zijn doek niet kan vinden als de zijne? En wat is de winst van het isoleren en misbruiken van de ware gevoelseensgezindheid door middel van een ontkrachtigingssprotocol die dit ensceneert en voor wie?

Over wetenschap wordt te vaak in termen als fictie versus feiten gesproken. Alleen al hierin worden we weggezet als monddood, onkundig en machteloos en de zogeheten science fiction verhalen worden bestempeld als verzonnen toekomstige gebeurtenissen ter vermaak. Als een woordconstructie middels een verbeeldingskader die het menselijke kenvermogen koppelt aan potentiële vervreemding van buitenaf en altijd in de toekomst. Er is geen toekomst waar het wezen niet in het moment kan leven , dus de verhalen spiegelen slechts een wereld van voor dit moment, die als een tussenruimte de kloof weergeeft tussen wat wij denken dat is, wat mag zijn en wat allang bestaat.

Onaantastbaar, zo denken sommige mensen zich te voelen binnen hun denkkaders en gedragsuitingen. Alsof ze weten dat ze daarbinnen niet te peilen zijn voor anderen en ze er een voorsprong genieten in termen van strijd, dwang en beheersing. Een waanvoorstelling als deze lijkt hen onophoudelijk in gedachten bezig te houden, tot diep in het (mede) creëren van een waanwerkelijkheid. Een werkelijkheid waar elke gevoel een gekopieerd gevoel is; namelijk gebaseerd op een nagebootst transcript, waarin het denken het voelen immer over- en beheerst en waar het wezenrijke creatorschap niet in het zelf mag bestaan, slechts middels anderen. (Ziehier transhumanisme in een notedop; de mens die zichzelf overstijgt in een fysiek verbeterde versie vol extra mogelijkheden buiten het natuurrijke weten om en om de evolutie der strijd van de op- en ondergang een roboteskse slinger te geven. Het falende vleselijke omhulsel is echter alleen falend binnen andermans cloud en godsbeleving)

En zijn het er een paar, zoals het woord ‘sommige’ hierboven veronderstelt, of spreken we hier van een hele grote groep mensen; een collectief op valsheid be l/r uste persoonlijkheden. En als een persoonlijkheid in valsheid opgebouwd is, hebben we hier dan ook ergens nog met puur menselijk gedrag van doen? Hoe verhoudt zich dat in een energie waar willekeur overheerst? De wezenrijke wereld lijkt er in ieder geval in niets toe te doen. Zaken als waarheid, weten, puurheid en verbinding worden weggevaagd, omdat ze de waan – dat waaraan iets ontbreekt- nooit zullen willen dienen. Zijn er eigenlijk persoonlijkheden die niet in valsheid opgebouwd zijn, oftewel; dragen we onszelf in de ‘’andere’’ categorie wel allemaal ten volle, in openheid en in pure eigenheid? Of volgen we de door ons zelf zo benoemde deskundigen, die aan de hand van geschiedenis patronen uiteenzetten om middels een verplichte persoonlijkheid een te vermoeden aard van het wezen te ontdekken? Mogen we eigenlijk eigen zijn als mens en is zoiets als een gekaderde persoonlijkheid niet alleen maar nodig om van ons een platte te beïnvloeden piramidewerkelijkheid te maken, die van; ‘enkeling tot sterveling’ ? De zin van het pure bestaan raakt zo in alles vermengd met een waanwerkelijkheid, die zich constant voor het pure schuift en opdringt als Het te veroveren bestaan, De te schaken werkelijkheid en De te kaderen fantasie.

Zinsbedrog is in de praktijk terug te vinden in de immense afleiding achter waanbevorderende energie, die aan de meest onopvallende huis, tuin en keuken woorden is gekoppeld en de op puurheid gerichte mens absoluut in de war brengt in zijn spiegelgerichte kijk van ‘wie goed doet, die toch wezenrijk goed ontmoet.’ Een ander op het ‘verkeerde’ been zetten, misleiden en in de war brengen middels schuldgevoelens, is alleen maar nodig als de waanwerkelijkheid bedreigd wordt. En laat de werkelijkheid van het absolute weten nu de enige realistische bedreiging zijn voor de ongegronde mening van het hersenspinsel. Maar ja, wie durft en leeft deze waarheid eigenlijk in zichzelf, zonder de paden en richtingwijzers van anderen tot de zijne te maken? En hoe groot is het hersenspinsel van de waanwerkelijkheid eigenlijk, als je bijvoorbeeld kijkt naar de gigantische aardse tegenstellingen tussen arm en rijk, waarin wij mensen feitelijk louter uitgedrukt mogen in geldelijke waarde. (en dat ook gewoon toestaan, want we hebben nu eenmaal persoonlijke onbewustheid nodig, zegt wie ook alweer?..)

Het recht van de sterkste geldt als een soort absolute in een waanwezen wereld waarop we met velen wonen. Voor mij voelt het steeds meer alsof ik op een hersenspinsel van iemand anders woon en me dien te verdedigen tegen een voor mij onnatuurrijke beweging die oprecht en gelijkaardig samengaan constant tegenhoudt. Ik weet het: Daar waar het volle hart niet in betrokken is, het gaat ons niet persoonlijk aan. Het gaat er slechts over een gewenste persoonlijkheid, van het volgzame soort, zonder de bevlogen bezieling van het eigen inspiratieve.  Ik wil niet uitgedrukt in waarde op deze manier, ik wil niet in die waan. Ik leef er echter allang middenin en mag me alleen nuttig en geweldloos gedragen, omdat mijn daadkracht die zich vrijuit wil laten spreken, middels de waanenergie verwisseld wordt met daderkracht en ik me erin te verantwoorden heb vanuit een mij toebedeelde schuldpositie. De mens is immers schuldig aan een hoop ellende, tot hij zijn onschuld kan bewijzen. De verborgen afleiding in het woord geweldloos, is wat het droombeeld laat schipperen tussen waan en werkelijkheid en het woord realiteit een valse grond geeft. Nu komt dat de mens, die gericht is op het transcript -overgave aan de heersende hersenspinsel-, prima uit. In hun onmacht grijpen naar de macht is immers de verpersoonlijking van dualisme die licht na donker belooft. De ene mens wel narcistisch en de andere mens niet zo noemen eigenlijk ook. Tja, zijn woorden binnen dit hersenspinsel überhaupt wel betrouwbaar als je ze letterlijk volgt?

Manipulatie, belangenverheerlijking, waarheidsverdraaiing, onoprechte motieven, het is allemaal min of meer gelegaliseerd als zijnde nodig om een dualiteit in wezen te duiden. Dualiteit is immers echt, toch?, want het lijkt ons aards aangereikt ter lering. Maar is deze manier van denken niet precies dat wat waan -en ver van- zinnig is, als een droombeeld; de hersenspinsel die ons in de eerste plaats al niet toebehoort?
 Het ware gevoel denkt in mijn beleving niet op deze mager uiteengezette aardse denkwijze, waarin strijd en beheersing een vast onderdeel van het spel is. Het ware gevoel is niet lager of hoger bewust dan bewustzijn zelf. Aan welk hologram is dit desastreuze mensgedrag precies gekoppeld, waardoor we bijvoorbeeld gaan spreken over onbewustheid?  Eerder sprak ik over narcisme en psychopathie gelijk de schrijvers die er hun contemplatie op hebben losgelaten. Vandaag laat ik deze woorden los en wil ik het stadium van vergevorderde gevoelloosheid zien voor wat het voor mij is; de mens die zichzelf allesbehalve menserijk beleeft in gevoelswaarde. En ik, die daarin me niet langer wil laten overrompelen, overmeesteren of overrulen, om zo tot een strijdende partij gemaakt te worden, wie ik in wezen niet ben.

De mens die zich moedig een weg baant dwars door alle grofheid heen, zal het risico dienen te nemen van de torpedo’s van haat, afwijzing, rancune en strijd en mag zich hierin beseffen dat dit enkel een geïnstrueerd laagje ‘aarde’ betreft, die niets wezenrijks bijdraagt aan de ware gevoelswerkelijkheid van een heel leven, een hele planeet, noch van ware creatorkracht. Het zal ons niet in wezen kunnen raken, zolang we dat jasje vol vals ik-gevoel dus niet aantrekken. De piramide van onbewustheid, hogere zelf en innerlijk kind, die afscheiding impliceert, uitdraagt en heelheid daarmee overruled, leeft niet in ons diepe gevoel voor zelf.

Mag, kan en durf ik te stoppen met herhalen van wat wezenloos schijnt en durf ik mijn eigen wetenslicht naar voren te roepen, als een herinnering die gezien wil worden voor wat hij werkelijk is; Leven, ten volle in alles en in dealiteit?
En mag ik mijzelf mijn denken en voelen weer toe eigenen vanuit een zelf wel weten wat goed voor me is? Dit ongeacht de aard van de zogeheten werkelijkheid rondom mij, die mij niet toeschijnt als de mijne (middels de gedwongen gedachte vol afsplitsing van de hersenhelften), noch als een hele planeet. Dat wat wij aarde noemen is voor mij een afgeleide kopie van wat heel is. Heelheidsherinneringen bevinden zich in talloze dimensies, langs vele openheden en in gelijke morfisch-galactische velden, waar resonantie in gedragspatronen enkel eenheid bevorderen. En neits dan dat!

En hoe ga ik vervolgens om met mensen die gericht zijn op verdichten, verdoemen, verdenken in de strijd om superioriteit en die het menserijke pure gevoel voor werkelijkheid stuurloos, om of plat willen denken? Dit zodat het idee van geen andere uitweg meer kunnen zien dan die van een geënsceneerde dood en wedergeboorte steviger gekoppeld wordt aan dit soort valse realiteit die een slaapstaat vertegenwoordigt en de mensen loskoppelt van ware verbinding ?
Hoe kan ik waarnemen van mijn eigen waarheid en die van hen zonder hen diepgaander te labelen, wat alleen maar maakt dat dit collectief aan kracht wint? Want is diagnosticeren, door de kwaal aan zijn historie te koppelen en daarmee aan onszelf, wel een wezenrijke oplossing? En is het een oplossing deze historie nog langer en alleen tot de onze te maken, omdat dit ons bij de gratie van alle mensen, dood en levend, doorgegeven zou zijn? (wie claimt dit ook alweer?)

Eigenheid leeft in mijn weten gewoon zichzelf in het moment, zonder onaffe verhalen naar voren te stuwen, als in een toekomstige en eeuwige paradox, waar de vraag het antwoord verslindt voor je hem volledig geleefd hebt. De uitzichtloosheid in deze wordt gemaskeerd door emoties te bedenken en vervolgens te kaderen tot in een vervreemdend soort beroepsgroep; die van angstig opnieuw leren ontdekken, voelen en beleven van een jasje die moet en zal passen in een ooit en ergens. En dat natuurlijk nooit doet.

Zomaar wat vragen, die mij uitnodigen tot verlangen naar innerrijke navraag: Verbinding leggende met een wereld die voorbij gaat aan de waan en die we massaal in ons dragen en die de illusionaire knop vertegenwoordigt; verboden bereik. Wees niet bang om vrijuit te spreken van ‘ in jou’. Het schuldbesef zal er niet kunnen komen, slechts tot in het valse voorportaal die veinst dat hij de hoofdingang is en de weg zo blokkeert naar wezen-rijk.
De valse noot zal pas dan ontdekt en ontdenkt worden, als hij is waargenomen voor wat hij is; een onmenselijke poging ons menszijn te overmeesteren en die alsnog (of weer) vraagt om echte natuurrijke begrenzing.
samen ligt niet in een midden tussen goed en kwaad
samen beschrijft geen jurering, berechting of vonnis
samen veronderstelt geen te bediscussiëren stellingname
samen is geen op te vullen leegte vanaf een alleenpunt of middenstip
en echt samen kent geen te overwinnen schuld en schaamte beleid middels karmapunten
of welk leerstelsel dan ook
om dan weer te weten; samen is allen vergeten wat men wil dat je weet ten opzichte van de ander, vanuit een belang die vervormend naar jouw en mijn pure gevoel voor eigen schijnt
eigen; zoals echte onpeilbaarheid onbegrensd is in onmeetbaarheid en ontzaglijk groots in vrede

ergens diep onder de aarde en diep onder mijn huid
gaat het volle wezen aan
en de bakens nimmer uit

moniek

Bron: moniekvanpelt.nl